Ξυπνούν με το άγχος στο στόμα.
Δεν πρόλαβαν να φτιάξουν καφέ για τις κούκλες τους και ήδη μετρούν στόχους.
Πρωινά με ρολόι στο χέρι, γεύματα σε τάπερ, προγράμματα γεμάτα «πρέπει».
Ξένες γλώσσες από τα τέσσερα.
Μουσική, ρομποτική, μπαλέτο, καράτε, σκάκι, coding.
Όχι γιατί το ζήτησαν. Γιατί «πρέπει να είναι μπροστά».
Αγκαλιές με χρονόμετρο.
Χρόνος για παιχνίδι: όταν όλα έχουν ολοκληρωθεί.
Όμως τίποτα δεν ολοκληρώνεται. Πάντα κάτι λείπει.
Λείπει η ξεγνοιασιά, το χώμα, η βροχή στα γόνατα.
Αριστεία, αριστεία, αριστεία.
Κάθε λάθος είναι απειλή. Κάθε «Β» μια απογοήτευση.
Όχι γιατί δεν προσπάθησαν. Αλλά γιατί «οι άλλοι πήραν Α».
Και κάπου εκεί το παιδί μαθαίνει ότι η αξία του δεν μετριέται στην αγκαλιά,
αλλά σε αριθμούς και διακρίσεις.
Κι όταν κλαίει το βράδυ;
«Είναι η πίεση, θα περάσει».
Όταν φοβάται να αποτύχει;
«Όλοι έτσι είναι πια, η ζωή είναι σκληρή».
Αλλά η ζωή δεν είναι για να την παλεύεις κάθε μέρα.
Η ζωή είναι για να τη ζεις.
Με λάσπες, με γέλια, με αποτυχίες, με φίλους.
Με όνειρα που δεν έχουν και στόχους που δεν είναι για το βιογραφικό.
Μην τους ζητάς να είναι τέλειοι.
Ζήτα να είναι ευγενικοί.
Να είναι συμπονετικοί.
Να είναι αυθεντικοί.
Μην τους μαθαίνεις μόνο να κερδίζουν.
Μάθε τους πώς να χάνουν χωρίς να χάνουν τον εαυτό τους.
Μάθε τους να σταματούν όταν κουράζονται.
Όχι να συνεχίζουν μέχρι να σπάσουν.
Και το πιο σπουδαίο;
Μην τους στερείς την παιδική τους ηλικία για να «χτίσεις» το μέλλον τους.
Γιατί το παιδί που δεν έζησε…
κάποτε θα γίνει ένας ενήλικος που δεν αντέχει να ζει.
