Όταν έρχεται η σιωπή δεν έχει μείνει τίποτα πια να σώσεις…
Η σιωπή δεν είναι απλώς η απουσία ήχου· είναι ένας εκκωφαντικός ψίθυρος που διαπερνά την καρδιά, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια. Μέσα σε αυτήν, φωλιάζουν ανείπωτες λέξεις που πληγώνουν, λόγια που έσπασαν την ψυχή σε χίλια κομμάτια. Η σιωπή γίνεται ο καθρέφτης του πόνου, της απόγνωσης, του θυμού και της λύπης, αποκαλύπτοντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι η ουσία χάθηκε.
Όταν η σιωπή καταλαμβάνει το προσκήνιο, είναι σημάδι ότι κάτι βαθιά μέσα μας δεν πάει καλά. Όπως αναφέρει ο Ευριπίδης, «Φησίν σιωπών» – μιλάς με τη σιωπή σου. Η σιωπή μπορεί να είναι πιο εκκωφαντική από οποιονδήποτε θόρυβο, δηλώνοντας ότι τα όρια ξεπεράστηκαν και ίσως είναι καιρός να κλείσει ένα κεφάλαιο.
Η σιωπή έχει τη δύναμη να καθορίζει το φινάλε, παραμένοντας πάντα αξιοπρεπής. Δεν εξευτελίζεται, δεν παρεκτρέπεται· απλώς υποδηλώνει ότι τα λόγια είναι πλέον περιττά. Όπως λέει ο Μένανδρος, «Μόνη σιγή μεταμέλειαν ου φέρει» – μόνο η σιωπή δεν δείχνει μεταμέλεια. Μέσα στη σιωπή, ανακαλύπτουμε την αλήθεια των συναισθημάτων μας, την πραγματική έκταση του πόνου και της απογοήτευσης.
Η σιωπή μπορεί να σε τρελάνει, να σε αφήσει χωρίς ανάσα, καθώς αποκαλύπτει τις πιο βαθιές πληγές της ψυχής. Είναι ο πιο σκληρός δάσκαλος, που μας υπενθυμίζει ότι η ουσία χάθηκε και ότι ίσως είναι καιρός να προχωρήσουμε.
