Μη μου λες πώς να μεγαλώσω το παιδί μου

Μη μου λες πώς να μεγαλώσω το παιδί μου

Ξέρω πώς μεγάλωσες.
Η μάνα σου δεν σε έπαιρνε αγκαλιά.
Σε άφηνε να σπαράζεις στο κρεβάτι,
για να μάθεις – λέει – να γίνεις δυνατό παιδί.

Έμαθες να κοιμάσαι μόνος.
Σου είπαν ότι τα δάκρυα δεν σκοτώνουν.
Ότι η πειθαρχία είναι αγάπη.
Ότι ένα χαστουκάκι για το καλό σου… δεν πειράζει.

Και σήμερα με κοιτάς και μου λες:
“Κι εμείς που μεγαλώσαμε έτσι, τι πάθαμε;”

Μα εγώ σε βλέπω.
Σε ακούω.
Σε νιώθω.

Βλέπω τις παγωμένες αντιδράσεις σου εκεί που θα έπρεπε να νιώθεις.
Το σφιγμένο σου σώμα όταν προσπαθείς να συνδεθείς.
Τον θυμό που σε ξεχειλίζει χωρίς λόγο.
Την αποφυγή, την άμυνα, το “δεν αντέχω” που φοράς σαν πανοπλία.

Το βλέπω όταν δυσκολεύεσαι να δεχτείς αγάπη,
γιατί μέσα σου ακόμα παλεύεις να αποδείξεις πως τη δικαιούσαι.

Και ξέρω,
ότι πίσω απ’ όλα αυτά,
δεν είναι η “κακή σου ιδιοσυγκρασία”,
αλλά το παιδί εκείνο που κάποτε δεν το άκουσαν,
δεν το κατάλαβαν, δεν το χάιδεψαν όταν πονούσε.

Και σου μιλάω, όχι μόνο ως μητέρα…
Αλλά και ως ψυχοθεραπεύτρια.
Ως άνθρωπος που κάθε μέρα βλέπει τι αφήνουν πίσω τους τα άγγιχτα τραύματα.

Και ναι, καταλαβαίνω.
Είναι δύσκολο να κοιτάξεις πίσω.
Να παραδεχτείς ότι κάτι έλειψε.
Πως αυτό που σε έφτιαξε, σε πλήγωσε κιόλας.

Όμως… αν δεν το παραδεχτείς,
θα συνεχίσεις να το αναπαράγεις.
Και τα παιδιά μας… αξίζουν καλύτερα.

Γι’ αυτό, σε παρακαλώ,
μη μου λες πώς να μεγαλώσω το παιδί μου.

Μη μου κουνάς το δάχτυλο όταν το κρατάω αγκαλιά.
Μη μου λες πως θα το κακομάθω,
όταν εγώ το κοιτάζω με κατανόηση κι όχι με φόβο.

Γιατί εγώ επέλεξα να σπάσω την αλυσίδα.
Να μην του δώσω τις ίδιες πληγές που κουβαλάω εγώ ή εσύ.
Να του μάθω ότι αξίζει αγάπη, χωρίς όρους.

Δεν είμαι τέλεια.
Και δεν προσπαθώ να είμαι.
Προσπαθώ να είμαι παρούσα.
Να ακούω. Να βλέπω. Να θεραπεύω.

Και ναι, εγώ ξέρω τι κάνουν οι κακοποιητικές συμπεριφορές.
Όχι από βιβλία. Από εμπειρία.
Από τα βλέμματα ανθρώπων σαν εσένα, που τις έζησαν και δεν τις είπαν ποτέ δυνατά.

Κι εμείς που μεγαλώσαμε έτσι, τι πάθαμε, λες;

Πάθαμε. Πολλά.

Κι επειδή το ξέρουμε,
γι’ αυτό χρωστάμε στα παιδιά μας όλα όσα δεν πήραμε:

Όλες τις αγκαλιές,
Όλη την τρυφερότητα,
Όλη τη φροντίδα,
Όλη την ασφάλεια που εμάς μάς στέρησαν.

Κι ακόμα παραπάνω.

Γι’ αυτό, αντί να μου λες,
δοκίμασε να δεις:

Πόσο θεραπευτικό είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με αγάπη.
Πόσο επαναστατικό είναι να το βλέπεις ως ίσο.
Πόσο βαθιά συγκίνηση έχει το να προσπαθείς συνειδητά,
να αλλάξεις τον κόσμο.

Αρχίζοντας απ’ το σπίτι σου.