“Δεν έπεσε από τον ουρανό. Τον φτιάξαμε.”
Όχι. Δεν ήταν “ένας ακόμα παρανοϊκός”.
Όχι. Δεν “του γύρισε το μυαλό”.
Όχι. Δεν τον “έκανε το διαδίκτυο”.
Εσύ τον έκανες.
Αυτό το αγόρι που μια μέρα θα σπάσει τη μύτη της συντρόφου του, που θα κλωτσήσει έναν αδύναμο στο πεζοδρόμιο, που θα βιάσει, που θα σκοτώσει… δεν έπεσε από τον ουρανό.
Τον έφτιαξες με τις λέξεις που δεν είπες.
Με τα όρια που δεν έβαλες.
Με τη βία που αγνόησες.
Με το βλέμμα σου που έστρεψες αλλού.
Ήταν τότε, που του είπες “είσαι το αγόρι μου, εσύ δεν κλαις”, όταν πόνεσε.
Που του γέλασες όταν έσπρωξε το κορίτσι που τον κορόιδευε.
Που τον είπες “μάγκα” όταν είπε χυδαία ατάκα στη δασκάλα.
Που του έκρυψες κάθε λέξη για ενσυναίσθηση και κάθε δάκρυ για ανθρώπινο πόνο.
Ήταν τότε που τον έβλεπες να ποδοπατά τη χελώνα στον δρόμο και απλώς του είπες “μην το κάνεις ξανά, γιατί θα δεις”. Όχι γιατί πονάει η χελώνα. Αλλά γιατί θα “δει”. Εσύ να μην εκτεθείς, όχι εκείνος να μάθει.
Ήταν τότε που κορόιδευε το παιδάκι με τραύλισμα, και του είπες “μην μπλέκεις με τέτοιους, θα σου χαλάσουν την εικόνα”.
Που τον ρώτησες, όχι αν πέρασε καλά στο σχολείο, αλλά “ποιος ήταν ο αρχηγός σήμερα;”
Που του είπες “ο κόσμος είναι σκληρός, γίνε πιο σκληρός απ’ αυτόν”.
Και μετά ήρθε εκείνη η μέρα. Που τα μάτια του έπαψαν να βλέπουν άνθρωπο. Βλέπουν αδυναμία. Και τη σιχαίνονται.
Γιατί έτσι έμαθε. Ότι η αδυναμία δεν χωράει στους άντρες. Ούτε στους “νικητές”.
Ότι η γυναίκα είναι κυνήγι.
Ότι η διαφωνία είναι επίθεση.
Ότι το σώμα του είναι όπλο. Και μπορεί να το χρησιμοποιήσει.
Και να σου τώρα. Να κλαις στην τηλεόραση.
Να λες “μα ήταν καλό παιδί”.
Να ορκίζεσαι πως δεν το κατάλαβες.
Μα εμείς το βλέπαμε. Κάθε μέρα.
Στο προαύλιο που έσπρωχνε.
Στο θρανίο που γελούσε με τον φόβο.
Στο λεωφορείο που φώναζε ρατσιστικά.
Και φωνάξαμε. Και μας είπες υπερβολικούς.
Και γράψαμε. Και μας είπες φεμινίστριες.
Και ζητήσαμε όρια. Και μας είπες καταπιεστικούς.
Και μιλήσαμε για πρόληψη. Και μας είπες “οι δικοί μας δεν είναι έτσι”.
Μα τώρα είναι. Και είναι δικοί σου. Γιατί εσύ τον κράτησες σιωπηλό όταν ήθελε να μιλήσει.
Τον ενίσχυσες όταν ήταν άδικος.
Τον αγκάλιασες όταν πλήγωσε.
Του χάρισες άφεση χωρίς να του ζητήσεις συνείδηση.
Αυτός ο κόσμος δεν γίνεται επικίνδυνος από τα τέρατα. Αλλά από τους κανονικούς ανθρώπους που τα μεγάλωσαν και τα καμάρωναν.
Μην με ρωτήσεις λοιπόν “πώς φτάσαμε εδώ”.
Η ερώτηση ήταν άλλη: Πού ήσουν, όταν φτιαχνόταν;
